leven tussen de woorden

onderkomen

soms draal je 's avonds na de schemering
langs de hoge kade aan de overkant
schoorvoetend ben je er beland
toch weer nieuwsgierig hoe herinnering

de diepte aanzegt in een stille rimpeling
die langzaam de verweerde stalen rand
dicht aan de oppervlakte raakt en zo verwant
is aan de omkering waar thans als voorstelling

vanachter ramen oplicht hoe je waar
bent wanneer het later door de kamers waden
naakt lijkt en je woorden uit gordijnen

grijpt maar nauwelijks nog voortdurend daar
bent en slechts het kijken hier verraden
kan wat telkens in verdubbeling zal verschijnen

Jacoline Vlaander