leven tussen de woorden

Toekomstmuziek

Had ik als een nocturne kunnen zweven
dan zou alles wat voorgoed in mist
verdwenen leek als ijle klanken opgefrist
weer rond mijn voeten spelen, leven.

Nu ik mijn laatste woorden heb verzwegen
en mijn zon doorstoofde sporen zijn gewist,
wil ik in zo’n robuuste steigerhouten kist
en dat jij spreekt, het hoofd geheven.

Zo moderato, in een late gloed. Het deinen
en verglijden van mijn rossige weerspiegeling
laat mij nog even tot de horizon vertragen

en dan, tijdens het schavielen van de lijnen
zacht, omwoelt het tij de lange ankerketting
los. Weet ik mij eindelijk gedragen.

Jacoline Vlaander