leven tussen de woorden

stabat mater

soms is er een vrouw die je wil troosten
wist je maar zeker dat het helpen zou en
opbeuren, als balsem voor de ziel, ook echt bestaat

kocht ik haar daarom

ik droeg haar als een kleinood door zweet, teleurstelling
en hotdogs heen in een kartonnen koker
het wachten was op een muur

en tot die tijd -

uitgerold en ingelijst schuin tegen een plint in de gang zie je haar door ontspiegeld glas van linksachter op de rug op een vloer die haar billen afvlakt, haar linkerdij en -heup in beeld, haar benen opgetrokken, haar linkervoet gevouwen onder zich, haar gebogen hoofd met zwarte haren steunend op haar armen die balanceren op haar rechterknie, en zwak is het licht dat langs haar naakte schouder glijdt

liet ik haar daarom

de lijn die haar contouren geeft, lijkt steviger dan zijzelf, is uit een paar bewegingen ontstaan en ingevuld met tere tinten blauw en verder niets dan lege vegen om haar heen, en vage vlekken, strepen

zij vecht en schreeuwt niet meer, zij klauwt niet meer met nagels in haar hoofd, haar huid, de aarde - zo in het leven getekend op een doek

ontweek ik haar daarom

elke dag zie ik haar, het zal haar niet ontgaan, misschien glimlacht zij toch, haar gezicht verborgen om wat ik wil omarmen en verzachten, want ongetwijfeld weet zij al sinds eeuwen

hoe overleven dodelijk kan zijn en
niemand ooit vermoedt wat jij voortaan doorstaat, en
achterblijven eenzaam is, vertrekken nooit meer kan,
verlichting hiervoor niet bestaat omdat de tijd niet alle wonden heelt, en als ik haar wil opbeuren ik haar opnieuw weer openrijt

misschien staat hier al jarenlang vertroosting in de smalle gang
waarom nog wachten op een muur

jacoline vlaander

Naar aanleiding van stabat mater is een fragment ontstaan in de film Poetry by the Sea, waarvoor zes gedichten van zes Zeeuwse dichters werden verfilmd. De premiere vond plaats in september 2012 op het jaarlijkse filmfestival Film by the Sea te Vlissingen.