leven tussen de woorden

om een eiland

je bent niet ver, en dat ook nooit geweest
wanneer ik wacht kan ik aandachtig naar je kijken
maar als ik jou in schuim en golven wil bereiken
is het de uitsparing die mij het meest bevreest

er zweeft een meeuw die de contouren leest
waar eb en vloed hun breedte weer bestrijken
omwoeld door stuivend zout jouw zand herijken
waarin jij zonder einder bent gefreesd

waar komt mijn schreeuw op de thermiek vandaan
waarom doorsnijd ik met de taal getijden
koersvast lijkt het, de kust uitzetten op een lijn

en kruis ik nader, ik kan cirkelend verstaan
hoe jij schier oeverloos wilt vermijden
dat ik ooit aanmeer en zo altijd onderweg zal zijn

jacoline vlaander