leven tussen de woorden

Na sluitingstijd

We kwamen tot de poort. Robuuste stenen
rezen uit de late renaissance op, en ver omhoog
zagen we nog uitgehakte sleuven in de boog;
ijzeren kettingen en ophaalbrug verdwenen

in de tijd dat licht geschut beschutting zou verlenen.
't Was in oktober. Nevel zweefde aan en zoog
over de kreek een nieuwe kilte mee. Vocht toog
slikkend langs gesloten deuren. Er verschenen

nerven als grimassen. Scharnieren bloedden.
Brandnetels marcheerden langs het schelpenpad,
drongen voorbij de drempel. We konden overwegen

en zelfs besluiten later terug te gaan. Woede
sloot ons buiten. Ik kan me niet herinneren dat
onze blikken kruisten. Wel dat we zwegen.

Jacoline Vlaander