leven tussen de woorden

En er zij licht

Alsof er iemand is. Schuim en stuifzand
ontkennen gronden. Toch kan ik horen
hoe mijn passen dof verloren
langs de branding gaan. Alsof een hand

mij voortstuwt tot voorbij de rand
en ik haar sokkel ben. De sporen
in het schaduwloze ochtendgloren
wijzen waar nog onbetreden land

weer licht lijkt. Dit doorvorsen vraagt
dat ik haar dorstig aanbreek, luister
hoe zij opent; zo herneem ik strakker

wat mijn draagkracht steeds vertraagt.
Alsof zij telkens mij kiest. Welk duister
tors ik - houdt mij in mij wakker?

Jacoline Vlaander & Peter Vullers